مراقب تنهایی هایمان باشیم - وبلاگ ورزشی 90

به گزارش وبلاگ ورزشی 90، نفیسه مجیدی زاده:می پرسم: شما تنهایی یا تنهایی را دوست داری؟ می گوید: من تنهایی را دوست دارم و بیش تر وقت ها دلم می خواهد تنها باشم. حتی وقتی مهمان می آید. البته برخی وقت ها دوست دارم کناردوستانم باشم یا برخی از افراد فامیل، اما خب بیش تر تنهایی را ترجیح می دهم.

باز می پرسم: در تنهایی حوصله ات سر نمی رود؟

پاسخ می دهد: نه، من خیلی به خودم و آینده ام فکر می کنم و خیلی وقت ها موسیقی گوش می دهم یا با دوستانم تلفنی صحبت می کنم.

واقعیت این است که برنامه ای برای وقت های تنهایی ام ندارم، اما وقتی تنها هستم سراغ کارهایی می روم که به انجام دادنشان علاقه دارم.

- می توانم بپرسم چرا تنهایی را دوست داری؟

- راستش بعضی وقت ها خانواده ام خیلی به رفتارها و پوشش من ایراد می گیرند و مدام نصیحت می نمایند. حتی در جمع هم به من تذکر می دهند. من هم در مقابل این راه را انتخاب نموده ام. البته از اول تنهایی را دوست داشتم و این کارِ آن ها باعث شد به تنهایی بیش تر علاقه مند بشوم. اما خیلی از دوستانم که تنهایی را دوست دارند رفتار خانواده هایشان شبیه رفتار خانواده من نیست و در رفتار و گفتار خیلی هم آزاد هستند، اما باز هم خیلی وقت ها تنهایی را ترجیح می دهند.

باید گفت که روان شناسان میل به تنهایی را در صورتی که افراطی نباشد، نه فقط بد نمی دانند که آن را مفید هم می دانند.

الهام پاک، روان شناس و مشاور در گفت وگو با دوچرخه دراین باره می گوید: تنهایی در صورتی که انتخاب شده باشد، می تواند به نوجوان ها امکان خوداندیشی بدهد و یا خلاقیت شان را بالا ببرد.

به گفته این مشاور نوجوانان زیادی هستند که از تنهایی خود خوش حالند و از آن استفاده درست می نمایند. تنهایی چنین نوجوانانی فرق دارد با نوجوانی که تنهایی را انتخاب ننموده و چون نمی تواند دوست پیدا کند تنهاست. این تنهایی دوم است که باعث اضطراب می گردد و چنین فردی بهتر است مشکلش را با یک مشاور در میان بگذارد.

این روان شناس می گوید: البته نوجوانان علاقه مند به تنهایی هم بهتر است مراقب باشند که این میل به تنهایی، منجر به انزوا و گوشه گیری و در نتیجه ناتوانی آن ها در رفتارهای اجتماعی شان نگردد.

* * *

وقتی درباره تنهایی با نوجوانان صحبت می کنم به گروه دیگری برمی خورم که رفتار و پاسخشان کاملاً در نقطه مقابل گروه اول قرار گرفته است.

این بار از یک نفر از گروه دوم می پرسم: تنهایی یا تنهایی را دوست داری؟

جواب می دهد: تنها هستم، اما اصلاً تنهایی را دوست ندارم.

جوابش خیلی صریح بود وچند لحظه تأمل من کافی بود تا او حرفش را ادامه بدهد: من در مدرسه دوستان زیادی دارم، اما معمولاً آن ها را در تابستان نمی بینم. آن ها یا سفر هستند یا به کلاس می روند. خواهر و برادر هم ندارم. در ساختمان ما هم هیچ همسن و سالی ندارم، برای همین بیش تر وقت ها تنها هستم و در زمان تنهایی بی حوصله و کسل می شوم. البته مهمانی های فامیلی را دوست دارم و هم در این مهمانی ها و هم کنار دوستانم خوش هستم.

الهام پاک می گوید: نوجوانانی که به ناچار و به دلیل وضعیت زندگی خانوادگی و محیطی تنها هستند و تنهایی را دوست ندارند، بهتر است وضعیت تنهایی را برای خودشان دلپذیر نمایند. انجام بعضی فعالیت های هنری و ورزشی می تواند یاری کند لحظه های تنهایی راحت تر بگذرند. می توانند کارهای جدید انجام بدهند و حتی با هم فکری خانواده، برنامه ای برای دیدار بیش تر با دوستان و اقوام طراحی نمایند. اما در مجموع بهتر است خودشان را زیاد به دیگران وابسته ننمایند، چون اگر قرار باشد لحظه های خوش شما وابسته به افرادی باشد که بیش تر اوقات کنار شما نیستند، آن وقت این رخوت وکسالت می تواند بر روی کیفیت زندگی شما تأثیر منفی بگذارد.

هرکدام از ما گاهی تنها هستیم، گاه احساس تنهایی می کنیم و یا میل به تنهایی داریم. در دنیایی که گاهی فضای مجازی از دنیای واقعی، پررنگ تر می گردد، باید هم از تنهایی و هم از حضور اجتماعی خودمان حفاظت کنیم.