سرکوب سیستماتیک دموکراسی در سرمایه داری آمریکا، چرا اوباما حاضر است ترامپ ببرد اما امثال سندرز پیروز نشوند؟ - وبلاگ ورزشی 90

به گزارش وبلاگ ورزشی 90، در نظام انتخاباتی آمریکا ضریب دادن به نقش پول در سیاست نقش نوعی سیستم غربالگری را بازی می نماید که راه وورد به قدرت را برای مدافعان نظام سرمایه داری باز و برای منتقدان آن می بندد.

گروه بین الملل وبلاگ ورزشی 90- در آمریکا، بسیاری از رأی دهندگانی که شیوع ویروس کرونا بدترین لطمات را به زندگی شان وارد نموده چشم امید به انتخابات ریاست جمهوری سوم نوامبر دوخته اند.

امیدواری رأی دهندگان آن است که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا برای جلب نظرشان در انتخابات هم که شده کمکی به میلیون ها فرد بیکارشده ارائه دهد و یا جو بایدن با طرحی که به جای منافع طبقه سرمایه دار، نفع عمومی در آن لحاظ شده باشد شگفتی ساز گردد.

جدیدترین خبرها و تحلیل های ایران و دنیا را در کانال تلگرامی وبلاگ ورزشی 90 بخوانید. (کلیک کنید)

حقیقت تلخ اما اینجاست که این امیدواری ها احتمالاً راهی برای تحقق یافتن نخواهند داشت زیرا بایدن و ترامپ با همه تفاوت ها و جدال هایی که با هم دارند یک نقطه اشتراک کلیدی دارند و آن وفاداری به نظام سرمایه داری است، چرا که اگر جز این بود آنها هرگز مجال راه یابی به حلقه قدرت در آمریکا را به دست نمی آوردند.

در واقع نظام حاکمیتی آمریکا خود را به ساز و کارهایی نه چندان آشکار برای اعمال نوعی کنترل پیچیده مجهز نموده تا اطمینان حاصل کند هیچ ایده و اندیشه ای غیر از نظام سرمایه داری و حامیان منافع این طبقه راهی برای ورود به حلقه تنگ قدرت را نخواهد داشت.

یکی از مهم ترین این ساز و کارهای سرکوب، نقشی است که پول در سیاست آمریکا بازی می نماید. در ژانویه سال 2010 دادگاه عالی آمریکا قانونی را به رسمیت شناخت که محدودیت هزینه کرد پول شرکت ها در رویدادهای انتخاباتی را حذف کرد. با این قانون، داشتن ثروت هنگفت و یا وابستگی به صاحبان ثروت های کلان، که تا همان زمان هم نقش زیادی در سیاست آمریکا بازی می کرد، به اصلی ترین کلید برای بستن درب قدرت به روی مخالفان نظام سرمایه داری و گگرددن آن به روی موافقان تبدیل شد.

تیماثی کانر، نویسنده آمریکایی سال 2014 در کتابی با عنوان سرمایه داری در برابر دموکراسی نوشته یک فرد برای رسیدن به سمت ریاست جمهوری باید به طور متوسط 1 میلیارد دلار، برای به دست آوردن کرسی سنا 10 میلیون دلار و برای نشستن بر کرسی مجلس نمایندگان 1 میلیون دلار هزینه کند.

آمارها حاکی است تنها در سال 2016 دونالد ترامپ و هیلاری کلینتون در کل یک میلیارد و 160 میلیون دلار و به همراه دیگر نامزدها مجموعا دومیلیارد و 400 میلیون دلار برای انتخابات هزینه کردند. پیش بینی ها درباره انتخابات 2020 از ثبت یک رکورد عجیب در هزینه های انتخاباتی حکایت دارند و بعضی از رقم هفت میلیارد دلاری برای آن سخن می گویند.

از آنجا که تقریباً تمام صاحبان ثروت و مکنت در آمریکا مدافعان سرسخت نظام حاکمیتی سرمایه داری هم هستند ضریب قائل شدن برای نقش پول در سیاست رویدادی نیست که به تصادف رخ داده باشد؛ به واقع پول در اینجا نقش نوعی سیستم غربالگری را بازی می نماید که درب ورود به مراکز قدرت را به روی مدافعان نظام سرمایه داری باز و به روی مخالفان آن می بندد-بی آنکه آشکار و شفاف بگوید که چگونه چنین نموده است.

کارنر در کتابش شرح می دهد که چنین شرایطی چگونه دموکراسی آمریکا را به مفهومی تهی از معنا تبدیل نموده و برای سال های سال، نظام حاکمیتی آمریکا را به شکلی از حکومت پلوتوکراسی (داراسالاری) تبدیل نموده که تنها به منافع ثروتمندان می اندیشد و شهروندان عادی را به حاشیه می راند.

این مکانیسم تصفیه بیرونی اما تنها پاسبان نظام سرمایه داری نیست و غربالگری های درونی در مراکز قدرت هم اطمینان حاصل می نمایند که کوچکترین انحراف از اصول بنیادین و کلیدی ایدئولوژی مرکزی برتابیده نمی گردد.

نتیجه عمل مکانیسم تصفیه بیرونی دست چین و یک دست کردن مراکزقدرت بر اساس شاخص اعتقاد به نظام سرمایه داری است، اما اگر فردی با اعتقادات مخالف یا تا حدی مخالف توانست به هر طریقی از این لایه عبور نموده و وارد سیستم گردد مکانیسم تصفیه درونی اطمینان حاصل خواهد نمود که او از فراغ بال چندانی برای اثرگذار بودن برخوردار نخواهد بود.

مورد برنی سندرز، سناتور حزب دموکرات که خودش را یک سوسیال دموکرات معرفی می نماید شاید بهترین مصداق برای نشان دادن نحوه عمل این تصفیه داخلی است.

برنی سندرز بارها گفته که باور او به سوسیالیسم دموکراتیک هیچ ارتباطی با آراء مارکس یا کوشش برای برچیدن نظام سرمایه داری ندارد و حتی منظورش از سوسیالیسم همان مفهوم مد نظر چپ گراها نیست با این حال، انتقادهای گاه و بیگاه او از تضادهای طبقاتی و سرمایه داری لجام گسیخته در آمریکا موجب شده حزب خود او، حتی به قیمت باخت به حزب رقیب، راهش برای اثرگذاری بیشتر در عرصه سیاسی آمریکا را سد کند.

سندرز تا به حال دو بار در انتخابات های سال 2016 و 2020 با شرکت در انتخابات درون حزبی کوشش نموده از سوی حزب دموکرات به عنوان نامزد انتخابات ریاست جمهوری معرفی گردد، اما او هر دو بار به رغم برخورداری از اقبال عمومی با مهندسی آرا از گردونه رقابت ها کنار گذاشته شده است.

سال 2016 ایمیل های افشا شده نشان داد که در کوران رقابت های درون حزبی میان برنی سندرز و هیلاری کلینتون با آنکه بیشتر نظرسنجی ها نشان می دادند سندرز از شانس بالاتری برای شکست دادن دونالد ترامپ برخوردار بوده کمیته مرکزی حزب دموکرات به نفع هیلاری کلینتون دست به تقلب زده و سندرز را حذف کرد. این افشاگری موجب استعفای رئیس کمیته ملی حزب دموکرات در آن سال شد.

در انتخابات سال 2020 هم حزب دموکرات بارها سعی کرد از موفقیت برنی سندرز جلوگیری کند. ابتدا، در ایالت آیووا، با آنکه سندرز 3000 رأی از پیت بوتجج بیشتر آورده بود او بازنده و نفر دوم به عنوان پیروز این ایالت معرفی گردید.

اما بعد از آنکه برنی سندرز توانست از این کارشکنی ها عبور کند، ناگهان تمامی دیگر نامزدهای حزب دموکرات برای جلوگیری از معرفی او از گردونه رقابت ها کنار کشیده و از جو بایدن حمایت کردند. در ادامه رسانه ها گزارش دادند باراک اوباما با برنی سندرز صحبت نموده و او را متقاعد نموده از ادامه رقابت انصراف دهد تا جو بایدن به عنوان نامزد حزب دموکرات در برابر ترامپ رقابت کند.

این شبه کودتا علیه سندرز در حالی صورت گرفت که بسیاری از کارشناسان معتقد بودند او نسبت به بایدن از شانس بیشتری برای شکست دادن ترامپ در انتخابات برخوردار بود.

با این حال اهمیت حفظ ارزش های سرمایه داری به اندازه ای است که حزب دموکرات بازنده بودن با بایدن را به برنده شدن با سندرز ترجیح می دهد. البته حزب جمهوری خواه هم در صورتی که در معرض انتخاب مشابهی قرار بگیرد همین گونه عمل خواهد نمود.