خاطراتِ روزهایی که دیگر نیستند!
به گزارش وبلاگ ورزشی 90، خبرنگاران : سال ها پیش توی کوچه مون فقط ما تلفن داشتیم. برا همین چندتا از همسایه ها هر وقت می خواستن تلفن بزنن، میومدن خونه ما. از اون طرف، کسایی که باهاشون کار داشتن هم زنگ میزدن خونه ما و ما هم می رفتیم خونه همسایه و خبرش می کردیم که بیاد و با تلفن صحبت کنه.
این شرایط کم و بیش برای همه امکانات دیگه هم بود. از دو تا سیب زمینی گرفته تا ابزار کار مثل نردبون، بیل، پارو و... همسایه ها کمبود های همو پوشش می دادند.
بچه ها می رفتن خونه همسایه ها و بازی می کردن. یکی حیاطش بزرگتر بود، یا یکی آتاری داشت، و همین ها انگیزه هایی بود که فضای تعاملی و رفت و آمد بین همسایه ها زیاد باشه.
ولی آهسته آهسته تلفن توی تمام خونه ها اومد و بعد از اون دیگه همسایه ها برای تلفن صحبت کردن خونه ما نیومدن. ما هم دیگه برای بازی خونه شون نرفتیم. دیگه آهسته آهسته کسی روش نشد بره خونه همسایه کناری و بگه ببخشید مامانم گفتن تخم مرغمون تموم شده، میشه بی زحمت 2 تا تخم مرغ بدین.
یواش یواش مالکیت شخصی معنای دیگه ای گرفت و نگاه ها تغییر کرد. وسایل شخصی تر و خصوصی تر شد؛ و این حریم خصوصی تنگ تر و تنگ تر شد و فاصله ها بیشتر و بیشتر؛ و این شد که جامعه تبدیل شد به انبوه جمعیت آدم های تنها در کنار هم!
منبع: صفحه اینستاگرام alimiriart
پ
منبع: برترین ها