صندلی آقای علی نصیریان در هنر نمایش ایران، صندلی خاصی است
به گزارش وبلاگ ورزشی 90، صندلی آقای علی نصیریان در هنر نمایش ایران، چه تئاتر، چه تلویزیون و چه سینما، صندلی خاصی است و هیچ کس نمی تواند جای ایشان را بگیرد. در سال های دهه چهل که دوران نوزایی نمایش ملی ایران بود و هنر مندان و نظریه پردازان هنر نمایش می خواستند هنر نمایش ایرانی را براساس داستان ها، ادبیات و فرهنگ ایران بازسازی نمایند، ایشان یکی از مهم ترین هنرمندان و نظریه پردازان بودند؛ نمایشنامه نوشتند و روی صحنه بردند که این جریان را قوت بخشید.
وبلاگ ورزشی 90- رضا کیانیان می گوید: چیزهایی که من می نویسم فعالیت سیاسی نیست بلکه یک فعالیت اجتماعی است، کار خودم را می کنم و کاری ندارم که فالوئرم کم یا زیاد شود!
رضا کیانیان برای مردم ایران فقط یک بازیگر نیست، او در همه این سال ها سعی نموده در قبال جامعه اش شهروندی مسئول باشد. شهروندی که برایش آنچه در اطرافش رخ می دهد اهمیت دارد. از آب دریاچه ارومیه گرفته تا جنایت سیستان و بلوچستان.
او حرفش را می زند و حرف هایش معمولا دلواپسان را دلخور می نماید. دلواپسان خارجی و داخلی. ولی می گوید این دلخوری ها برایش اهمیتی ندارد. او به عنوان یک شهروندِ مسئول، از حق شهروندی اش دفاع می نماید و چه اهمیتی دارد برایش این هجمه ها و اتهامات.
بهانه گفت وگو با او علی نصیریان بود. همبازی اش در فیلم مسخره باز که برای اولین بار در همه سال های بازیگری اش سیمرغ بلورین گرفت. از گلایه های همراه با خنده نصیریان روی سن فجر تا سینما و تعریف سلبریتی با رضا کیانیان به گفت وگو نشسته ایم.
راستش می خواستیم درباره جشنواره فجر و حاشیه هایش با شما صحبت کنیم.
من که فقط سه تا فیلم از جشنواره سال جاری را دیدم. خیلی جدی درگیر سریال عروس تاریکی هستم و نرسیدم فیلم ها را ببینم.
مسخره باز را که دیدید؟
بله دیدم.
می خواستیم درباره بازی علی نصیریان از شما بپرسیم به بهانه مسخره باز و سیمرغ نقش مکملی که گرفتند. استاد کمی گله داشتند که بعد از 40 سال سیمرغ درجه دو گرفتند و حالا الان اساسا این سئوال ایجاد شده که نصیریان از سیمرغ ارزش می گیرد یا سیمرغ از رسیدن به علی نصیریان!
خب بگذارید طور دیگری آغاز کنیم. صندلی نصیریان در هنر ایران کجاست؟
صندلی آقای علی نصیریان در هنر نمایش ایران، چه تئاتر، چه تلویزیون و چه سینما، صندلی خاصی است و هیچ کس نمی تواند جای ایشان را بگیرد. در سال های دهه چهل که دوران نوزایی نمایش ملی ایران بود و هنر مندان و نظریه پردازان هنر نمایش می خواستند هنر نمایش ایرانی را براساس داستان ها، ادبیات و فرهنگ ایران بازسازی نمایند، ایشان یکی از مهم ترین هنرمندان و نظریه پردازان بودند؛ نمایشنامه نوشتند و روی صحنه بردند که این جریان را قوت بخشید. در کنار آقای بیضایی و خیلی از اساتید دیگر. صندلی ایشان در هنر تئاتر صندلی بسیار ویژه و بالایی است. در پیشبرد هنر تئاتر و بومی کردن آن، نوع بازیگری، نوع کارگردانی، نوع نمایشنامه نویسی و … ورود ایشان به سینما قبل از انقلاب بود و با موج نوی سینمای ایران همراه شدند. با فیلم های گاو و پستچی
و چطور یکی مثل علی نصیریان ، 40 سال بدون سیمرغ می ماند؟
اینکه چرا آقای نصیریان تا حالا سیمرغ نبرده، مثل این است که بپرسید چرا اسکورسیزی فقط یک اسکار برده؛ مگر اسکورسیزی صندلی کمی دارد؟ او نوع نیویورکی و هالیوودی سینمای آمریکا را متحول نموده و از بزرگ ترین کارگردان های معاصر آمریکا است. چرا فقط یک اسکار برده؟ کسان دیگری هستند که صندلی او را ندارند ولی چندین اسکار برده اند. آیا اسکار سهل انگاری نموده؟ این یک اتفاق و یک سلیقه است. بسیاری از فیلم های اسکورسیزی از قدیم الایام فیلم های بزرگی بودند. همه جهان می دانند. باید بگوییم داوران جشنواره فجر در طول تمام این سال ها قدر آقای نصیریان را نمی دانستند؟ چرا می دانستند و ارادت هم داشتند ولی اینکه چرا آقای نصیریان سیمرغ نمی برد به یک اتفاقات لحظه ای مربوط می شود. آقای نصیریان قبل از انقلاب هم در سینما بودند. مگر فیلم پستچی بد است؟ مگر ایشان بازی بدی کردند؟ بازی اش درجه یک بود. اما چرا جایزه نبردند؟ باز هم به اتفاقاتی که در آن موقع و آن لحظه تاریخی اتفاق می افتد برمی شود.
استاد درباره سیمرغ نقش مکمل با خنده گفتند سیمرغ درجه دو. شما که سیمرغ نقش مکمل بردید به نظرتان این سیمرغ درجه 2 محسوب می شود؟
نقش مکمل است دیگر. حالا آن لحظه هم آقای نصیریان این حرف را زدند، اینکه چرا خندیدند را باید از خودشان پرسید. من در این جشنواره زیاد نتوانستم فیلم ها را ببینم ولی از دوستانم شنیدم بازی های درخشان و خوبی وجود داشته و کار داورها کار سختی بوده.
الان خیلی ها اعتقاد دارند که می شد تجلیل مناسب تری از علی نصیریان انجام بگیرد. یک سیمرغ ویژه مثلا.
من اگر جای داوران جشنواره فجر سال جاری بودم برای یک عمر فعالیت هنری به ایشان یک جایزه ویژه و سیمرغ می دادم. سال جاری جایش بود که این کار را انجام بدهند. حالا اینکه چرا نشده، من که در هیات داوران نبودم، هیات داوران هم هزار گرفتاری و مکافات داشته. هیات داوران سال جاری اکثرشان آدم های موجهی بودند. من نمی توانم جای آنها تصمیم بگیرم چون جای آنها نبودم. همینطور از دور می گویم اگر بودم شاید این کار را می کردم چون نمی دانم اگر در آن مخمصه قرار می گرفتم چه اتفاقاتی می افتاد.
شما این روزها دغدغه های اجتماعی زیادی دارید و فعالانه نسبت به اتفاقات مختلف موضع می گیرید و واکنش نشان می دهید. خیلی ها هم انتقاد می نمایند که چرا سلبریتی ها اظهارنظر می نمایند ولی شما از کاری که انجام می دهید سرد نمی شوید. شاید سخت هم باشد با این هجمه ها این واکنش ها.
این چیزهایی که من می نویسم فعالیت سیاسی نیست بلکه یک فعالیت اجتماعی است. چون به نظر من تفکر سیاسی و اجتماعی دو تا است. وقتی ما یک شهروند یا هموطن هستیم، قاعدتا یک حقوقی داریم. حقوقی که قانون معین نموده. کار سیاسی درباره راهبردهای استراتژیک و تاکتیکی برای حال و آینده کشور است. اما برخی از تفکرات اقتدارگرا همواره می خواهند امور اجتماعی را با امور سیاسی مخلوط نمایند که تا حرف اجتماعی می زنی بگویند این حرف سیاسی است و حرف سیاسی پیامد دارد.
این تفکر که امور اجتماعی را با امور سیاسی مخلوط می نماید، یک تفکر تمامیت خواه است. برای اینکه یک شهروند یا هموطن حقوق اجتماعی روزمره اش را نخواهد آن را با سیاست مخلوط می نمایند و قاعدتا شهروند از ترس اینکه مبادا حرف سیاسی زده باشد، برخی از درخواست ها یا برخی از حقوقی که در قانون اساسی تصریح شده را ندید می گیرد و مطالبه نمی نماید. ممکن است عده ای بگویند تو بازیگری کار خودت را بکن؛ من می گویم بله. من بازیگرم. درباره بازیگری 5 کتاب نوشتم و منتشر کردم. کاری که من کردم یک نوع نظریه پردازی است. پس کار بازیگری ام را کردم.
اما به عنوان شهروند هم حقوقی دارم. خیلی از گروه های اپوزیسیون ما هم که خارج از کشور هستند، افکار تمامیت خواه دارند. هم برچسب می زنند و هم تخریب می نمایند ولی من کار خودم را می کنم و کاری ندارم که فالوئرم کم یا زیاد شود. در واقع پست های اینستاگرامی که گاهی می گذارم به خاطر دغدغه های اجتماعی است که خودم حس می کنم. من بلندگوی کسی نیستم، یک مسائلی است که قلب من را به درد می آورد و فکر می کنم از حقوق شهروندی من است، به عنوان یک شهروند می نویسم.
همچنان که محیط زیست برایتان مهم است، سینما و به قهقرا رفتنش برایتان مهم است…؟
این به قهقرا رفتن هم خودش یک نوع قضاوت است. چرا می گویید سینمای ما به قهقرا رفته؟ سینمای ما بسیار سینمای پیشرویی است. یکی از سینماهایی است که بیشترین جوایز جهانی را برده. در جهان حرف برای گفتن دارد. کسانی در سینمای ما بودند که آدم های جهانی هستند و بودند. سال جاری هم شنیدم در جشنواره این همه بازیگر خوب، کارگردان خوب، طراحی های صحنه خوب و … داشتیم. اینها همه نشانه رشد سینمای ما است.
خب اما بعد الان معنی سلبریتی در ایران اشتباه جا افتاده. سلبریتی لزوما هنرمند نیست. سلبریتی آدم مشهور است که می تواند ورزشکار باشد، دکتر باشد یا یک اینستاگرامر یا کارآفرین باشد. مثلا این خانم کیم کارداشیان در امریکا فقط معروف است، هیچ چیز دیگری نیست. با کارهای جنجال آفرینی که می نماید معروف می شود. هنرمندها یا پزشکان یا سیاستمداران، به دلیل تخصص و کاربردی که در جامعه دارند معروف می شوند. یعنی قبل از سلبریتی شدن معروف هستند ولی کسانی شبیه خانم کیم کارداشیان، فقط معروف هستند.
اینطور است که کلا هر چه آدم معروف است را سلبریتی می دانند. البته چند سال است در جهان این واژه را به کار می برند. کسانی که سلبریتی بودن را با متخصصین یک کاسه می نمایند تفکر ضعیفی دارند و قدرت تحلیلی ندارند. هر فرد معروف را می گوید سلبریتی و همه را هم کنار هم می گذارند و ارزش هایشان را یکی می نمایند.
صندلی یک هنرمند با یک ورزشکار یا یک پزشک و یک فیلسوف با هم فرق می نماید.. همه را با هم یکی می نمایند و کلا به سلبریتی ها فحش می دهند، معلوم نیست از سلبریتی چه انتظاری دارند؟ اما من برایم مهم نیست. من یک آدمم.
بازیگر هم نبودم با مردم سلام علیک می کردم، بازیگر هم شدم باز سلام علیک می کنم. معروف بودنم هم سعی می کنم تاثیری در رفتارم نداشته باشد. کار خودم را می کنم و سعی هم می کنم که حرف هایی که می زنم غیرقانونی یا برخورنده نباشد. من هم مثل هر آدم دیگری چون آدمم گاهی عصبانی می شوم یا تند می شوم یا خندان یا غمگین می شوم ولی ما چون بیشتر از یک آدم عادی دیده می شویم این ویژگی ها هم بیشتر دیده می شود. پس باید مواظب خودمان باشیم. سعی می کنم مواظب خودم هم باشم. البته گاهی هم از دستم درمی رود.
منبع: خبرآنلاین
منبع: زندگی امروز